Rozdział 2 Siarkowy kryształ cz.2

           Spojrzenia Chorobiusza i Filipka skrzyżowały się. Smok nie był już biednym, smutnym i schorowanym potworkiem, ale zdenerwowaną, potężną i gotową do ataku dziką bestią. Filipek jednak nie należał do tchórzy i nie bał się ciężkiego spojrzenia jego czerwonych przekrwionych oczu. Wszyscy mieszkańcy dobrze wiedzieli, że mimo tak młodego wieku Filipek jest jednym z najmężniejszych wojowników Wiecznej Gormitowej Krainy, ale nigdy nie widzieli tak rozwścieczonego smoka. To jeszcze bardziej ich przerażało ukazując im coś czego wcześniej nie znali- lęk.

- To co było jest już nie ważne- przerwał król wchodząc pomiędzy nich z uśmiechem.- Teraz jesteś z nami i bardzo się z tego cieszymy. Nie ma sensu niepotrzebnie się złościć.

Chorobiusz odwzajemnił uśmiech, ale czuł się zupełnie inaczej niż zawsze; narastała w nim złość, teraz nie był już biednym, smutnym i samotnym smoczkiem (Być może sprawiła to moc siarkowego kryształu?).

            Król poprosił smoka, żeby podszedł do kryształu, a on spełnił jego prośbę. Nachylił się nad nim, a z jego paszczy nie znikał ten dziwny chytry uśmiech, bardzo podobny do tego, który malował się na twarzy starszego zgarbionego mężczyzny w czarnym sięgającym do ziemi płaszczu. Od kryształu biła ogromna moc, ale smocze serce nie chciało przepełnić się szczęściem, zapragnęło kryształu tylko dla siebie. Król wyczuł co kryje się w umyśle smoka, jednak było już za późno. Chorobiusz wyrwał kryształ z kamiennego stołu i trzymając go w swoich pokracznych pazurach zaczął się głośno śmiać. Przez jego ciało przelała się fala ciepła, a z paszczy wyleciał długi na kilka metrów płomień. Wszystkich w sali tronowej sparaliżował strach, a król bezsilnie opadł na tron.

            Chorobiusz ciesząc się ze swych nowych mocy spojrzał na zgromadzenie.

- Wszyscy teraz będziecie cierpieć tak jak cierpiałem przez te lata udręki. Poznacie czym jest samotność! Nie będziecie mieli żadnej pasji! Już nigdy nie będziecie szczęśliwi!- krzyczał, a płomienie buchały z jego paszczy.

- Na zdrowie- powiedział Filipek, który wyszedł z tłumu i mimo gorących płomieni stanął obok smoka.

- Co?- Odpowiedział zdziwiony

- Powiedziałem na zdrowie!- powtórzył książę stanowczo. Smok poczuł jak zbiera mu się na przeogromne kichnięcie. Nie mogąc się powstrzymać potężnie kichnął, tak potężnie, że z nosa wyleciał mu gorący niczym wrząca lawa płomień i pokrył jego smocze stopy. Czując narastający ból Chorobiusz skulił się, złapał poparzone stopy i zaczął na nich skakać jak szalony tam i z powrotem (raz na jednej, a raz na drugiej nodze). Niestety zapomniał o krysztale, który trzymał w swoich  szponach; wyleciał on w powietrze wysoko ponad głowy wszystkich, po czym spadł na kamienną posadzkę rozbijając się na kawałki. W tym samym momencie królowi pękło serce i osunął się nieprzytomny na tron.

W sali nastał ogromny chaos: smok trzymający się za płonące stopy skakał od jednej ściany do drugiej, Filipek podbiegł do ojca i płacząc mocno go przytulił, a reszta mieszkańców krążyła po sali tronowej we wszystkich kierunkach okropnie biadoląc i lamentując. Kryształ rozpadł się na dziewięć fragmentów, a za oknami zgasło światło i Wieczna Gormitowa Kraina pogrążyła się w mroku nocy.

            Kiedy pierwszy ból minął smok spostrzegł kryształ i zrozumiał co uczynił. Jego serce przeszył żal i smutek, ale pamięć potęgi, która przepełniła go gdy trzymał kryształ nie miała sobie równych. Spojrzał na jego fragmenty i złapał w szpony jeden znajdujący się najbliżej. Znowu poczuł jak przez smocze ciało przelewa się fala ciepła. Chciał sięgnąć po następne, ale uniosły się ponad jego głowę i niczym błyskawica wyfrunęły z zamku przez rozbite okno, po czym odleciały każdy w inną stronę Wiecznej Gormitowej Krainy. Chorobiusz zdenerwowany trzymając w szponach jedną część kryształu wyleciał z zamku w poszukiwaniu pozostałych.

            W komnacie panował smutek, część tłumu opłakiwała kryształ, a inni trzymanego w ramionach Filipka, nie poruszającego się króla. Nikt nie był szczęśliwy, bez mocy kryształu i miłości króla czuli się inaczej. Niespodziewanie nastała noc, co było bardzo dziwne o tej porze dnia. Wszyscy szukali odpowiedzi patrząc w bladą twarz władcy, ale była ona cicha, taka spokojna.

- Nie smućcie się- zabrzmiał donośny głos ze środka sali tronowej. Wszyscy odwrócili się w jego kierunku. Okazało się, że to Strażnik Światła z Wieży Słonecznej.- Król tylko zasnął i obudzi się już niebawem.

- Co to znaczy niebawem?!- Krzyknął ze łzami w oczach Filipek.

- Król obudzi się wtedy kiedy wszystkie dziewięć części siarkowego kryształu znowu zostaną połączone w jedno- odpowiedział strażnik spokojnie.

- Ale przecież smok Chorobiusz zabrał wszystkie części dla siebie!?- Filipek mówił z narastającą złością, a poddani zatrzymali się i zaczęli dokładnie słuchać.

- Nie, Chorobiusz ma tylko jedną z części, resztę udało mi się wysłać we wszystkie strony Wiecznej Gormitowej Krainy, tak aby nie mógł ich znaleźć. Filipek otarł łzy (niestety rękawem swojego ubrania) i zapytał.

- W takim razie, jeżeli mogłeś je rozesłać po całej krainie to znaczy, że możesz je również ze sobą złączyć? Dlaczego tego nie zrobiłeś? Mój tato obudziłby się i wszystko byłoby tak jak dawniej!? Strażnik jednak spojrzał na niego ze smutnym wyrazem twarzy.

- Kiedyś mógłbym, ale teraz nie jest to takie łatwe. Kiedy kryształ został rozbity, władca podziemnego świata wyciągnął swoją rękę z Planetą Księżycową, a mieszkający na niej jego sługa, zły czarnoksiężnik, którego imienia nie chce teraz wypowiadać zamknął mnie w jednej z moich komnat podczas snu… Wykorzystując ostatnie siły, aby przełamać jego zaklęcie ukryłem kryształy i przeniosłem się do was, aby to wszystko wam powiedzieć. Wkrótce jednak stracę moc i ponownie przeniosę się do Wieży Słonecznej, która teraz stała się moim więzieniem.- Strażnik mówił z coraz większym smutkiem, a jego postać stawała się wyblakła, coraz mniej wyraźna, jakby stawał się duchem.

- Strażniku! Jeżeli znikniesz to nie odzyskamy kryształu i tato nigdy nie otworzy oczu. Proszę musi być jakieś rozwiązanie!

- Dopóki dziewięć części kryształu nie zostanie złączonych w całość i nie spocznie on w sali tronowej to król nigdy się nie obudzi, ja pozostanę zamknięty w Wieży Słonecznej, a w Wiecznej Gormitowej Krainie już na zawsze zapanuje nieprzerwana noc. Wszyscy, oprócz złego czarnoksiężnika i władcy podziemnego świata będą nieszczęśliwi.- Strażnik spojrzał na Filipka przenikliwym wzrokiem- Filipku musisz wyruszyć na wyprawę i odzyskać wszystkie części kryształu, tego na pewno pragnąłby król. Wiem, że masz mężne i szlachetne serce, dlatego zostawiam ci mojego przyjaciela, którego sam zbudowałem z kamieni Wieży Słonecznej i najczystszego światła, jest on golemem i ma na imię Promyk. Wyczuwa on obecność kryształu, pomoże Ci je odnaleźć.

            Strażnik rozmywał się coraz bardziej, aż zmienił się w delikatną, przezroczystą mgiełkę.

- Ale ja…- Filipek nie zdążył dokończyć, a strażnik już zniknął. W jego miejscu stał teraz potężny, zbudowany z kamienia golem o imieniu Promyk. Salę tronową wypełniła cisza, a wszystkie oczy skierowały się na młodego księcia, który już niebawem miał stać się największym bohaterem Wiecznej Gormitowej Krainy.